﴿از کرونا به آدم ها﴾:
اکثریت کور، کلیل، اعمی و نابینا بودند، آدم های خسیسی که بجز از امروز، فرادی شان را نمی دیدند.
بلی!
آدم هائی که خود را، نفس و خواهشاتِ خود را، امید و آرزو های خود را می دیدند، و برای آن شب و روز تلاش میکردند، و حتی سرحد حرام و حلال را می شکستند، تا به خواهشات و میلان های نفس خویش برسند، اما الله سبحانه و تعالی و رضایت او را نمی دیدند.
شرافتمندان، اراکین، بزرگ مردان، عالمان، دانشمندان، دکتوران، مهندسان، روانشناسان، و…. مانند این لقب هائی برای خود درست کرده بودند؛ اما، همه اعمی، کلیل، ضریر و نابینایانی که فقط در آئینه ی خود، تنها خود شان را می دیدند. آئینه ای خود شان برای خواهشات و فانتزی های سلیقه ای خویش درست کرده بودند.
آمدم، تا آئینه ها را بشکنم، اعمی و کور را هُشدار دهم تا در آئینه ای نگاه کنند که کوری چشم، کری گوش، عیوب صورت ، پای لنگ و قلب مکدر، خسیس و خود خواه خویشتن را در آن بنگرند، و بدانند که جز بنده ی ضعیف و بیچاره ای بیش نیستند.
زمین و آسمان، طبیعت و کهکشانها همه میچرخند و چرخ زمانه را به پیش میبرند، این شمائید که امروز بر روی زمین، اما فردا در زیر همین زمین طعمه و رزقِ کرم ها و حشرات خواهید شد.
پس آدم بمانید، بندگی کنید، و چیزی از خود بجا گذارید، و توشه ای با خود برای قبر و آخرت بردارید که فردا در زیر آفتاب سوزان محشر، خجل، سر افگنده، خوار و ذلیل نباشید.
احمــد (عـــارفی)