اینجا مرگ، کفن، قبر، دفن فرهنگ شده. همه الم ناک و درد مندند.
بر شانه های شان بسوی گورستانها جسد ها را میبرند و با دستان خود بخاک می سپارند.
اما پند نمی گیرند، روز بعد همان فسق، همان فساد، همان گناه، همان فتنه.
تعصب میکنند، انسان می پرستند، لسان و نژاد را از دین و ایمان برتر می شمرند، رشوه و ربأ، زنا و می خوارگی، فساد و بی حیائی، و صد ها گناهانِ کبیره را در جامعه ترویج میکنند، و از یاد برده اند که روزی، قبر صدا میزند:
السلام و علیکم ای بنی آدم!
★چی شد غرور و تکبر، تعصب و عنادت؟
★ کجاست دنیا و مال و فرزندانت؟
★دین گریزی و پشت کردنت با خالقت چی شد؟ آنگه که میگفتی، منم، منم!
★کجاست دوستانی که تو را گمراه کردند و با مرگت، بالایت خاک ریختند و تحویلِ نکیر و منکرت کردند؟
بدان که اینجا فقط توئی و اعمالت. و مرگ تو را، هر کجائی باشی در می یابد.
از الله بترس، تقوای پیشه کن، پیش پایت نبین، برگرد و توبه کن، چون این روز ها بایستی کفن در پشتاره داشت، نه گناه.
احمــد ﴿عـــــارفی﴾
