چهار دهه است که مرگ، خون و پولاد در زندگی افغانها خانه کرده و هر شب و روز، شاهد بخون غلطیدن ده ها انسان بی گناه این سرزمین می باشیم.
وقتی انسان بی گناهی، به ناحق کشته میشود، حق حیات و زندگی از او گرفته میشود و او، از بزرگترین حقی که دارد، محروم میگردد.
قتل انسان بی گناه، آثار مخرب فردی و اجتماعی فراوان دارد و به همین جهت اسلام با شدت هر چه تمام تر با آن مبارزه کرده است.جان انسان محترم است لذا خودکشی و یا دیگرکشی حرام است.
انسان افغانی هر صبح، روز را با ترس و هراس امنیتی و اینکه مبادا در دام انتحار و انفجار افتد، آغاز نموده و شامگاهان با شنیدن اخبار مرگ و کشتار هم وطنانش از رادیو ها و تلویزیون ها، روز را خاتمه می بخشند.
دیروز زمین را با قتل مردم بیگناه بلرزه درآوردند، و همین لحظه در فجرِ کابل، زمین، خودش، با عجز و زاری، دو بار لرزید، و شکایتش را به خالقش پیشکش نمود.
میدانی چی گفت؟
نه از خون ها عار داریم و نه هم از ارتکاب گناهان در این ایام مبارک ذی الحجه، حیأ و شرمی.
نمیدانم از این بیشتر چی بگویم؟
رحم کنید بر اوزبیک و تاجک و پشتون و بلوچ!
رشته های عصب و توته های جگرم را نکُشید!
باز هم میگویم مرا به گلوله بستید خیر!
لااقل قول دهید هم وطنم را نکُشید!
احمــد ﴿عـــارفی﴾