خون بر خاک لخته می ماند، ولی آن را نمی بلعد، اما ببینید چگونه حیواناتِ انسان نما که از انسانیت فقط اسمش را دارند مردم بی گناه را بدون دلیل می‌کشند و از کشتن‌شان احساس غرور میکنند، و این درندگانِ وحشی با فخر اعلام میکنند که آنها مسئولیت قتل این همه انسانهای بیگناه را بدوش گرفته اند.
چهار دهه است که مرگ، خون و پولاد در زندگی افغانها خانه کرده و هر شب و روز، شاهد بخون غلطیدن ده ها انسان بی گناه این سرزمین می باشیم.
وقتی انسان بی گناهی، به ناحق کشته می‌شود، حق حیات و زندگی از او گرفته می‌شود و او، از بزرگترین حقی که دارد، محروم می‌گردد.
علاوه بر این، قتل انسان بی گناه، اطرافیان او، خصوصاً همسر و فرزندان و پدر و مادر و خواهر و برادر مقتول را در شوک روحی- روانی سهمگین قرار می‌دهد و شیرازه زندگی خانوادگی او را از هم می‌گسلد.
قتل انسان بی گناه، آثار مخرب فردی و اجتماعی فراوان دارد و به همین جهت اسلام با شدت هر چه تمام تر با آن مبارزه کرده است.جان انسان محترم است لذا خودکشی و یا دیگرکشی حرام است.
هر انسانی حق حیات دارد، حتی غیرمسلمانی که با مسلمانان سر جنگ نداشته باشد مصؤنیت جانی دارد. خودکشی حرام است. کشتن انسان بی گناه، گناه کبیره ای است که پیامدهای متعددی برای قاتل دارد.
انسان افغانی هر صبح، روز را با ترس و هراس امنیتی و اینکه مبادا در دام انتحار و انفجار افتد، آغاز نموده و شامگاهان با شنیدن اخبار مرگ و کشتار هم وطنانش از رادیو ها و تلویزیون ها، روز را خاتمه می بخشند.
دیروز زمین را با قتل مردم بیگناه بلرزه درآوردند، و همین لحظه در فجرِ کابل، زمین، خودش، با عجز و زاری، دو بار لرزید، و شکایتش را به خالقش پیشکش نمود.
میدانی چی گفت؟
در این دهه ی مبارک ذی الحجه، که بهترین روز های سال است، از ریختنِ خونِ ناحق، از شیوع فساد، فتنه، سود و ربأ، زنا و میخوارگی، دین ستیزی و پرده دری، بخالقش شکایت کرد.
نه از خون ها عار داریم و نه هم از ارتکاب گناهان در این ایام مبارک ذی الحجه، حیأ و شرمی.
نمیدانم از این بیشتر چی بگویم؟
رحم کنید بر اوزبیک و تاجک و پشتون و بلوچ!
رشته های عصب و توته های جگرم را نکُشید!
باز هم میگویم مرا به گلوله بستید خیر!
لااقل قول دهید هم وطنم را نکُشید!
احمــد ﴿عـــارفی﴾